We waren eerst wel maar dan niet van plan om dit jaar naar Taizé te gaan. Het bericht van Sloveense Taizé-kennissen deed ons besluit echter wankelen. Het was wél mogelijk om naar Taizé te gaan. En er was nog plaats! Deze zomer is er plek voor 600 bezoekers per week (waar we andere jaren spreken over 3000 tot 6000 deelnemers per week). Er waren voldoende jongeren die vrijwilliger waren, dus Taizé kon weer bezoekers ontvangen na de lockdown.

Regenboog bij blauw Taizétentje

Sinds mijn 25e gingen we elke twee jaar met ons gezin naar Taizé. Daarvoor was ik 3 keer als jongere naar daar gegaan. Voor ’t eerst zou ik bij de ‘volwassenen’ behoren, aangezien de kinderen ondertussen oud genoeg zijn om bij de jongeren te gaan. Dat vond ik best spannend. Zou ik tussen allemaal serieuze mensen terecht komen? Zou ikzelf nu ook eindelijk ‘volwassen’ moeten zijn? Ben ik dat überhaupt wel? De leeftijd is er, maar of dat iets wil zeggen?

De groepsindeling na de korte introductie door broeder Jean-Marie ging als volgt: De pijlers van de tent waaronder we zaten waren genummerd. Broeder Jean-Marie nodigde ons uit op de maand van onze verjaardag te gaan staan. Mijn echtgenoot en ik zijn allebei van januari, wij konden dus bij elkaar blijven. Al snel vormden we een groep met februari er bij. Zo kwamen we aan 9 mensen. We gingen gelijk de diepte in met de vragen die we voor die eerste dag hadden ontvangen. En het klikte. Heel goed zelfs.

We werden een groep waar ieders kleine kantjes konden getoond en gedeeld worden. We beleefden plezier aan het schoonmaken van de toiletten (karma-yoga, zoals de yogalerares uit onze groep het zo mooi benoemde). Bij de maaltijden en in de pauzes werd onze groep nog aangevuld door andere mooie mensen. Het was een prachtige bubbel waarin ik me helemaal niet ‘volwassen’ hoefde te gedragen. Integendeel zou ik zeggen: ik voelde me terug jong. Alsof er geen tijd verstreken was tussen mijn 22e en mijn 42e.

Inhoudelijk ging het over ‘always on the move, never uprooted’. Altijd onderweg, nooit ontheemd. We begonnen bij Abraham en lazen vervolgens een groot stuk uit het Marcusevangelie. De interpretaties van broeder Jean-Marie waren zeer boeiend. Zo kwamen de teksten weer tot ons alledaags leven. De bijhorende gespreksvragen zorgden voor het delen van lief en leed in ons klein gespreksgroepje.

Ik ben zeer dankbaar dat ik Taizé weer mocht meemaken. Ik hoop volgend jaar wat jongeren mee te mogen nemen naar daar. Ik gun het iedereen: het ervaren van internationale verbondenheid, diepgang, mantra-achtig gebed, intense stilte… Taizé: je krijgt er de tijd om gewoon te zijn!

Categories:

Tags:

No responses yet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *