6 jaar geleden had ik een burnout. Dat was niet zo gek. Ik combineerde immers 2 (kleine) lesopdrachten in het volwassenenonderwijs in 2 verschillende scholen met een 24/36-job voor een openbaar bestuur en een job in bijberoep. Te veel hooi op mijn vork. De stok brak. Ik kon niet meer lezen, geen computer meer zien, ik werd gek van mezelf. Ik moest letterlijke aan de pauzeknop gehangen worden.

Na ettelijke maanden van tot rust komen en vooral leren accepteren dat ik veel rust nodig had, heb ik een hond geadopteerd. Dat was een super goede beslissing, want wandelen bracht me bij mezelf, bij mijn zijn. Toch was dat niet voldoende. Ik besliste zo een beetje hals over kop om de Camino naar Santiago de Compostela te stappen vanaf de Franse grens van de Pyreneeën. Dat bracht me enorm veel goeds. Dat was letterlijk thuiskomen in mezelf, met mezelf, in de natuur, met mensen rondom mij aan wie ik niets moest bewijzen. Gewoon zijn was voldoende. Heerlijk.

Wat de camino me ook leerde, was dat het zo stilaan terug tijd werd om een job te vinden. Maar welke? Ik was 2 dagen thuis en werd opgebeld door een directeur van een school: of ik een vervanging kon doen. O ja, graag. Het was een geschenk van de camino.

Maar ik moest nog veel leren. Leren doseren vooral. Gelukkig had die directeur heel erg veel begrip voor psychisch ziek zijn. Een depressie of een burnout was gelijk aan het breken van een been, zei ze. Als je er te vroeg terug op begint te lopen, kan het zijn dat je terug out bent. Na 3 maanden les geven was ik terug out. Niet zo erg als het jaar ervoor, maar toch. Pijnlijk. Na ‘revalidatie’ kon ik terug in die school beginnen in september. Ik was erg blij met het vertrouwen. Helaas ben ik ook dat jaar regelmatig ziek geworden: longontstekingen, bronchitis, toch weer te veel hooi op mijn vork? Maar na het aanmodderen en het weer krijgen van energie, kon ik mijn 3e jaar daar beginnen. Helaas maakte ik dan een verkeerde beweging, waardoor ik een knie-operatie moest ondergaan. Vol schuldgevoel probeerde ik toch maar te gaan werken, maar dat was uiteraard ook geen lang leven beschoren. Ondertussen was de directie ook veranderd, en in juni bleek ik de kop te zijn die moest rollen. Ik was er het hart van in.

Nu ik er op terugblik, zie ik die 3 jaar heel veel elementen die me doen denken aan de revalidatie van de burnout/depressie. Ik was er nog niet klaar voor, om zo hard en veel te werken. Het ging me te snel. Er werd te veel van me geëist. Ik kon te weinig mezelf zijn, ik moest mijn waarden te veel verdedigen, het kwam gewoonweg niet goed.

Toen dacht ik van maar gewoon terug te gaan studeren. Ik was ingeschreven voor de CrAC-opleiding en de opleiding Bezinningsbegeleider en toen kreeg ik de vraag of ik op een nieuwe school kon beginnen.

Ik begon er aarzelend. Maar toch mezelf. De sfeer kwam veel meer overeen met mijn zijn. Ja, het zat goed. Maar toch: niet te veel uren werken aub. Ik wil niet terug uitvallen. Temeer ik toch wel ingeschreven was voor die opleidingen. Het eerste jaar ging goed. Ik had hier en daar wel problemen mbt timemanagement (vnl. verbeterwerk dat ik maar niet rond kreeg), maar om een of andere reden ging klasmanagement wél vlot op die nieuwe school. Het tweede jaar ging nog beter. Er mochten nog wat uurtjes bij. Ik mocht zelfs een keuzevak geven, eentje met de handen: fietsherstel. Zalig, die combinatie van het praktische en het eerder denkende/voelende. En ik wou en kon nog meer: in bijberoep bezinningsbegeleider geworden. Zi-j-n en Tijd dus. Niet altijd evident, maar goed dat ik dit officieel kon doen, samen met het organiseren van mini-pelgrimstochten die voor mezelf ook zeer deugddoend waren. En nu ben ik dus mijn derde jaar in deze school begonnen met nog wat meer uurtjes (omdat ik door Corona dit jaar geen bezinningen zal kunnen geven). Toen ik mijn uurrooster zag dacht ik ‘prima, dit kan ik’. En dat wou ik hier even schrijven. Over hoe ik me nu een stuk sterker voel dan 6 jaar geleden. Er zijn vele jaren met twijfels geweest. Twijfels over mijn capabiliteit, over mezelf, over mijn waarden en mijn draagkracht. Maar in een terugblik merk ik dat er meer en meer zelfzekerheid in de plaats is gekomen. Als de context goed is, en je blijft zelf aan je innerlijke rust werken (want ik moet toegeven dat dit altijd wel een werkpunt blijft), dan vergroot je draagkracht. Dat merk ik nu. En het is fijn dat te zien!

Dus heb je een burnout (gehad): wees aub mild voor jezelf! Het is pas in het omkijken dat je zal merken dat je grote stappen hebt gezet. Denk niet over ‘hoe zal het zijn over 5 jaar’, maar probeer zo goed mogelijk als het kan in het hier en nu te zijn. Met liefde voor jezelf. Juist dàt is het proces dat bezig is. Het komt terug goed! Ik geloof er in, geloof er zelf ook maar in! xxx

Categories:

Tags:

3 Responses

  1. Lieve Patrick, Zo herkenbaar ! Jou kennende, altijd enthousiast en gedreven en dus aangesproken worden door Jan en alleman om dit of dat te doen want ja ‘jij bent daar zo goed in’. Zo beland je voor je er erg in hebt in een tsunami van bezigheden die je (te) goed wil doen. Ik heb ook burnt-out en depressie gehad en wil niet nog een keer uit dat dal kruipen. Ik dank mijn gezin op mijn blote knieën dat zij mij steeds gesteund hebben. Giovanni en ik willen ook graag over een 5tal jaar de Camino wandelen of fietsen. Geef jij daar info over? Lieve groetjes, Annelien

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *